Władysław Stanisław Reymont (właściwie Stanisław Władysław Rejment) urodził się  7 maja 1867 roku , we wsi Kobiele Wielkie koło Radomska. Dzieciństwo spędził w Turzynie, gdzie jego wuj, ksiądz kanonik Kupczyński był proboszczem, a ojciec organistą. Dorastał w rodzinie wielodzietnej, urodził się jako piąte dziecko, a po nim przyszły na świat jeszcze cztery siostry. Po śmierci wuja-księdza sytuacja materialna tak licznej rodziny uległa gwałtownemu pogorszeniu.                                                                                                                     

W roku 1880 ojciec wysłał 13-letniego Stasia do Warszawy, by uczył się krawiectwa w warsztacie K. Jakimowicza, męża najstarszej siostry przyszłego noblisty. Naukę krawiectwa zakończył w roku 1883 dyplomem czeladniczym.

Prawdziwą  jego pasją w tym okresie nie było krawiectwo, lecz poezja i teatr. Z teatrem wędrownym związał  się w latach 1884- 1887. Kolejne doświadczenie życiowe zdobywał  pracując na kolei, z przerwami, aż do roku 1893. Do dziś najbardziej znanym miejscem jego pracy na kolei są Lipce Reymontowskie.

W grudniu 1893 roku przeniósł się do Warszawy i  odtąd zajął się wyłącznie twórczością literacką. W roku 1894,w setną rocznicę Insurekcji Kościuszkowskiej, jako korespondent  „Tygodnika Ilustrowanego” uczestniczył w pielgrzymce z warszawskiej Pragi na Jasną Górę. Efektem literackim tej peregrynacji jest reportaż  „Pielgrzymka do Jasnej Góry”, który uważany jest, za pierwszy, nowoczesny reportaż w języku polskim. Przyniósł on Reymontowi uznanie i popularność.                                                                    

Od roku 1896 Reymont rozpoczął pracę nad „Ziemią obiecaną”, co związane było z jego pobytem w Łodzi.

Rok 1900 był dla Reymonta pechowy i zarazem fortunny. Uczestniczył w katastrofie kolejowej podczas której uległ poważnej kontuzji, a skutki jej mimo  kuracji w najlepszych ośrodkach medycznych Europy odczuwał do końca życia. Po kilkuletnim procesie sądowym prowadzonym przez Napoleona Hirszbanda (po piórze Cezarego Jellentę) otrzymał od kolei wysokie odszkodowanie, co znakomicie polepszyło jego sytuację materialną.

W 1902 poślubił Aurelię z Szacsznajdrów  (przed domem należącym do jej rodziców od roku 2001 spotykamy się w Otwocku na Majówce Reymontowskiej). Małżonkowie  po ślubie wyjechali do Francji i tam Reymont rozpoczął pisanie najważniejszego dzieła swojego życia  „Chłopi”. Nad  czwartą częścią „Chłopów”-LATO pracował także w Otwocku.

W roku 1917 Reymont został prezesem Komitetu Warszawskiej Kasy Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy, a następnie prezesem Związku Pisarzy i Dziennikarzy. Także w 1917 roku został nagrodzony za „Chłopów” przez Polską Akademię Umiejętności.

W 1924 roku otrzymał najważniejszą dla każdego pisarza -Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, przyznaną mu za „Chłopów”.

Po raz ostatni Reymont wystąpił publicznie 15 sierpnia 1925 roku  podczas wiecu ludowego w Wierzchosławicach. Zmarł cztery miesiące później ,  w dniu  5 grudnia 1925 roku w Warszawie. Pochowany został na warszawskim cmentarzu  Powązkowskim , a serce wmurowano w filar kościoła Świętego Krzyża  przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.

W 1927 roku Publiczna 7-klasowa Szkoła Publiczna Nr 1 w Otwocku, jako pierwsza w Polsce przyjęła imię Władysław Reymonta.

W 1998 roku powstało Stowarzyszenie Dziennikarzy , które jako swojego patrona obrało Władysława  Reymonta.   

Jan Tabencki