Koleżanki i Koledzy,

Zarząd Stowarzyszenia Dziennikarzy im. Władysława Reymonta uznał za potrzebne zamieszczenie wspomnień o zmarłym 29 października br. naszym Koledze, pierwszym Prezesie Stowarzyszenia, dr. Ryszardzie Miazku. Publikacji wspomnień nie wypada nawet uzasadniać; wszyscy Go znaliśmy, wszyscy coś Mu zawdzięczamy, wszyscy opłakujemy Jego odejście. Tym wspomnieniem oddajmy więc cześć i podziękowanie za Jego twórczość dziennikarską i naukową, za Jego owocne i prawe życie oraz za wkład w powołanie i działalność naszego Stowarzyszenia.

Poniższy tekst publikujemy za zgodą Dyrektora Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego dr. Janusza Gmitruka, jako autora wspomnień, jak też za przyzwoleniem Redakcji „Zielonego Sztandaru”, będącego właścicielem praw autorskich do publikacji.

Dr RYSZARD MIAZEK

wieloletni działacz społeczny, ekonomista i publicysta

Wspomnienie

Urodził się w 18 maja 1945 roku w Kocierzewie w pow. łowickim, woj. łódzkie. W roku 1959 ukończył Szkołę Podstawową w rodzinnej miejscowości. Wcześniejsza, nagła śmierć ojca i brak rąk do pracy w gospodarstwie nie pozwoliły mu na kontynuowanie nauki w normalnym trybie. Pomimo zdanego egzaminu do Technikum Mechanicznego w Łowiczu musiał pozostać w gospodarstwie rodziców. Rok później podjął naukę w korespondencyjnym Technikum Rolniczym w Piasecznie k. Warszawy, które ukończył w 1965 roku.

W tym czasie rozpoczął działalność w Związku Młodzieży Wiejskiej. Był założycielem w rodzinnej wsi koła ZMW i Zespołu Przysposobienia Rolniczego, którego był absolwentem. Koło w Kocierzewie należało do najliczniejszych w pow. łowickim, prowadziło Klub Młodego Rolnika i zespół teatralny.

W listopadzie 1965 roku podjął pracę w miejscowej Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” jako organizator obsługi rolnictwa, łącząc pracę etatową z prowadzeniem gospodarstwa. W kwietniu 1966 roku rozpoczął pracę w Zarządzie Powiatowym ZMW w Łowiczu na stanowisku instruktora, ale tamtejszy Komitet Powiatowy PZPR nie zaakceptował tej nominacji. W czerwcu tegoż roku podjął pracę w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Łowiczu na stanowisku zootechnika rejonowego.

W 1966 roku wstąpił do ZSL. Był organizatorem kilku kół Stronnictwa. W 1967 roku, po przyjęciu na inżynierskie studia zaoczne na Wydziale Rolniczym SGGW w Warszawie, przerwał pracę etatową, skupiając się na nauce i prowadzeniu rodzinnego gospodarstwa. Aktywnie działał w miejscowych organizacjach społecznych. Jesienią tegoż roku na Zjeździe Wojewódzkim ZMW w Łodzi został wybrany w skład Zarządu Wojewódzkiego.

W kwietniu 1968 roku został nieoczekiwanie powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Jako żołnierz służby czynnej nieformalnie wznowił rozpoczęte studia na Wydziale Rolniczym AR-SGGW.

W lutym 1970 roku powrócił z odbywania służby wojskowej. Po przejęciu gospodarstwa przez zamężną siostrę i podjęciu decyzji o założeniu własnej rodziny, rozpoczął starania o podjęcie pracy. Napotykane trudności skłoniły go do poszukiwania zajęcia poza powiatem łowickim. We wrześniu 1970 roku zatrudnił się jako agronom w GRN Zaborów w pow. Pruszków. Odwiedzał wszystkie gospodarstwa, poznał wówczas wielu światłych rolników. Wznowił tam działalność w ZSL, obejmując funkcję prezesa Komitetu Gromadzkiego.

Ponieważ statutowo nie mógł już być członkiem ZMW, pozostał sympatykiem tej organizacji. Działalność w ZMW była dla niego wielką, młodzieńczą przygodą i ważnym doświadczeniem politycznym. W organizacji tej poznał wielu wartościowych ludzi i mechanizmy kierujące ówczesnym światem polityki. Poznanie kulisów tego świata pozwoliło mu w przyszłości zachować odpowiedni dystans do dziejących się wydarzeń, nie ulegać koniunkturalnym trendom, a, przede wszystkim, zachować niezależność postawy i poglądów.

W roku 1972 jako agronom podjął współpracę z redakcją pisma „Przysposobienie Rolnicze”, co ukierunkowało jego dalszą drogę zawodową. W rok później – po ukończeniu studiów inżynierskich – rozpoczął pracę w redakcji tygodnika „Plon”, gdzie do 1978 roku obejmował stanowisko redaktora i kierownika działu. W tym roku podjął pracę w Naczelnym Komitecie ZSL. W 1980 roku ukończył eksternistyczne studia magisterskie na Wydziale Ekonomiczno-Rolniczym SGGW.

W styczniu 1982 roku podjął pracę w nowo powstającym dzienniku „Rzeczpospolita” na stanowisku komentatora. W dwa lata później przeszedł do pracy w Instytucie Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, co wiązało się z zamiarem otwarcia przewodu doktorskiego. Tytuł doktora ekonomii uzyskał w 1987 roku za pracę pt. Rozwarstwienie gospodarstw chłopskich. Stan i przyczyny zróżnicowania.

W 1985 roku podjął współpracę z miesięcznikiem „Wieś Współczesna”, pisząc cykl artykułów o melioracji. Od 1987 roku – aż do zamknięcia tego pisma – kierował działem politycznym. W 1989 roku, w nowych warunkach ustrojowych i ekonomicznych, podjął się organizacji kwartalnika „Wieś i Państwo”, którym kierował do czasu objęcia w 1993 roku funkcji członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. W międzyczasie, w 1990 roku, przez siedem miesięcy, kierował Redakcją Rolną Polskiego Radia.

We wrześniu 1990 roku powrócił do pracy w Stronnictwie, gdzie objął funkcję kierownika Działu Programowego NKW PSL. Łączył ją z redagowaniem kwartalnika „Wieś i Państwo”, a od kwietnia 1992 roku także z funkcją rzecznika prasowego PSL. W czerwcu 1992 roku został rzecznikiem rządu Waldemara Pawlaka i pełnił tę funkcję do czasu zakończenia misji tworzenia nowego rządu pod jego kierunkiem.

Był jednym z członków-założycieli powstałego w 1992 roku Ludowego Towarzystwa Naukowo-Kulturalnego, aktywnie działał w jego strukturach na Mazowszu. W tej kadencji pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Krajowego Towarzystwa Uniwersytetów Ludowych,

W styczniu 1996 roku został wybrany na zastępcę przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, a cztery miesiące później objął funkcję prezesa zarządu Telewizji Polskiej S.A, którą pełnił do lipca 1998 roku.

W sierpniu 1998 roku został prezesem zarządu spółki „Wydawnictwo Ludowe” i redaktorem naczelnym „Zielonego Sztandaru”, którym kierował do czasu powołania go w styczniu 2000 roku na funkcję prezesa Zarządu Polskiego Radia S.A.. Miał też ogromne doświadczenie zdobyte jako członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w pierwszej kadencji. Tam, gdzie na zaproszenie władz Stronnictwa przyjmował wyzwanie, wykonywał swą pracę z poświęceniem i głębokim przekonaniem do powierzanej mu misji.

Był współorganizatorem i pierwszym redaktorem naczelnym, adresowanego do Polonii, miesięcznika „Salon Polski” (wychodził w 1atach 2000–2003).

W marcu 2003 roku objął funkcję dyrektora Centralnej Biblioteki Rolniczej im. Michała Oczapowskiego, którą kierował do 31 stycznia 2015 roku, z przerwą od lutego 2007 do maja 2008 roku, kiedy to, przez blisko rok, pełnił funkcję zastępcy dyrektora Mazowieckiego Centrum Kultury i Sztuki. W tym czasie był inicjatorem i organizatorem dwumiesięcznika społeczno-politycznego „Realia i Co Dalej…”, którego był redaktorem naczelnym. Periodyk ten był jego ulubionym „dzieckiem prasowym”. Dzięki wsparciu finansowemu europosła dr. Czesława Siekierskiego ukazywał się przez wiele lat.

Od 2008 roku prowadził też pracę dydaktyczną jako adiunkt na Wydziale Nauk Humanistycznych SGGW. Jego wykłady na temat komunikacji społecznej były niezwykle interesujące.

Od września 2017 roku pracował w Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, gdzie był kierownikiem Działu Naukowo-Oświatowego.

Dzięki Ryszardowi Miazkowi Muzeum zyskało szerokie kontakty ze światem mediów i kultury. Był dobrym mówcą i dziennikarzem, pracownikiem naukowym. Swymi rozlicznymi talentami wzbogacał naszą działalność.

Kiedy w 1999 roku w środowisku dziennikarskim zrodziła się idea powołania organizacji twórczej, która reprezentowałaby interesy i głos twórców, identyfikujących się z ideałami szeroko rozumianego ruchu ludowego, Ryszard Miazek bez wahania wsparł tę inicjatywę. Na zjeździe założycielskim Stowarzyszenia Dziennikarzy im. Władysława Reymonta delegaci powierzyli mu funkcję prezesa Zarządu tej organizacji. Stowarzyszeniem kierował aż do 2008 roku, a po zakończeniu tej misji, walne zebranie, w uznaniu jego zasług i dorobku, wybrało go Prezesem Honorowym Stowarzyszenia.

Był autorem wielu artykułów oraz wydanej w 2005 roku książki o Zygmuncie Chamcu – twórcy Polskiego Radia i wydanej w 2009 roku książki o Irenie Kwiatkowskiej – pierwszej inżynier rolnictwa w Polsce, i jej mężu Mieczysławie Kraszewskim – absolwentach pierwszego kursu Wydziału Rolniczego TKN.

Odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, medalem Za zasługi dla ruchu ludowego im Wincentego Witosa, nagrodą publicystyczną im Tomasza Nocznickiego oraz wieloma innymi odznaczeniami resortowymi, stowarzyszeń i organizacji społecznych.

Stworzył szczęśliwą rodzinę. Zbudował dom w tzw. małej Warszawie, jak nazywano Milanówek. Wraz z żoną Natalią wychował i wykształcił synów – Tomasza i Pawła. Był spełnionym i dumnym dziadkiem.

Śp. Ryszard Miazek był ofiarnym działaczem ruchu ludowego, dobrym pracownikiem, serdecznym kolegą i przyjacielem. Miał wielką kulturę osobistą, otwartość i życzliwości dla ludzi. Wspierał swoim talentem dziennikarskim, wiedzą i pomysłami. Miał bogate doświadczenie zdobyte w pracy i działalności społecznej. 

Był bardzo lubiany i szanowany przez kolegów. Mimo pełnienia wielu zaszczytnych funkcji był człowiekiem niezwykle skromnym, który nigdy nie afiszował się faktem, że obejmował wysokie funkcje i kierował wielkimi zespołami ludzkimi.

Wiedział, że Jego życie, które poświęcił rodzinie, ale i innym ludziom, jest misją czynienia dobra. Starał się pomagać innym w rozwiązywaniu ich trudnych sytuacji życiowych.

Ruch ludowy stracił w Nim wybitnego działacza i polityka, z ogromną wiedzą i doświadczeniem w działaniu. Odszedł w trudnym momencie dla Polski, wsi i ruchu ludowego. Zabrakło Go, gdy Jego mądrość i umiejętność koncyliacyjnego działania byłaby bardzo potrzebna.

Żegnamy Go z wielkim smutkiem

Koleżanki i Koledzy

ze Stowarzyszenia Dziennikarzy im. Władysława Reymonta